Medisch ciruit!

Ik eindigde afgelopen weekend het blog met Merel die ziek was.

En dat als het maandag nog zou zijn we het medisch circuit van Zweden eens gingen uitproberen

Dat hebben we geweten.....

Maandag had Merel nog veel pijn. Het kwam in aanvallen en dat was heftig. Toch de Vårdcentraal (soort huisartsenpost) gebeld en we konden om 14.30

terrecht. Dus we waren er op tijd. Maar omdat het welbekende probleem direct naar voren kwam en dat was natuurlijk het persoonsnr... duurde het even voordat we ingeschreven waren ect ect. Dan wachten, plasje inleveren, weer wachten, intake met een verpleegkundige, wachten, bloed afnemen, wachten en toen kwam er een dokter. Ach, niet anders als in Nl zeg maar. De dokter was erg aardig. Uit het bloed en urine kwamen geen bijzonderheden. Bij lichamelijk onderzoek dacht hij toch aan een eventuele blindedarmontsteking en dus werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis in Västervik. Dat is 60 km verderop..

Eerst naar huis spullen gehaald en toen op weg naar het ziekenhuis. Ik was alleen gegaan met Merel omdat Rob nog aan het werk was. Rob zou nl thuisgebracht worden aangezien we helaas nog steeds maar 1 auto hebben....

Om een uur of half 6 waren we bij het ziekenhuis. Hetzelfde fucking persoonsnummerprobleem ook weer opgelost (het duurt even) en toen wachten op de 1ste hulp...Na bijna 2!!!! uur werden we binnegeroepen. Ik was echt bijna in alle staten maar weet uit ervaring helaas dat dat zo werkt in het ziekenhuis. Ze zijn hier trouwens niet gestressed...nemen rustig de tijd voor je dus ik begreep toen waarom het zolang had geduurd. Weer wachten, plasje inleveren, wachten, wachten, wachten.....en toen kwam er een dokter. Ze hadden de gegevens niet binnengekregen dus alles weer opnieuw verteld en alle onderzoeken opnieuw herhaald. Merel was ondertussen doormoe en ziek en lag onder een dekentje op de behandeltafel.

De dokter was ook erg aardig. Heeft alle mogelijk onderzoek gedaan en kwam ook tot de conclusie dat het evt een blindedarm was.

Dus opgenomen op de kinderafdeling. Daar zou bloed worden afgenomen en adh daravan besloten worden of er die avond nog een echo gedaan zou worden of de volgende dag. We werden opgehaald en naar de kinderafdeling gebracht. Ook hier lieve zusters en we voelden ons welkom. Enorm veel complimenten over mijn zweeds (dank u dank u) en toen heerlijk in bed. Het bloed zag er goed uit en daar zagen ze niet 1,2 3, dat er ergens een ontsteking moesten zitten. Dus moest ze een klysma want darmen kunnen natuurlijk ook reden zijn voor pijn. IK heb het zelf gedaan want dat wilde Merel liever. Nadat de klysma zijn werking had gedaan zijn we moe naar bed gegaan. Ze had een infuus ondertussen en mocht niets eten of drinken.

De volgende ochtend kwam de chirurg. Merel weer onderzocht en toen wachten op een echo van haar buik.

Na een paar uur kon deze gemaakt worden. En bij de echo bleek dat idd de blinde darm wat ontstoken was. Er kwam nog een extra dokter meekijken en die vertelde dat de chirurg verder zou beslissen. Ondertussen informeerde ze of Merel nuchter was en op mijn antwoord dat dat zo was zei ze "gelukkig" ch, toen wisten we genoeg natuurlijk. En na een tijd...jaja...wachten....kwam de (hele leuke goodlooking) chirurg terug en vertelde dat de blinde darm niet enorm ontstoken was maar dat het ws wel de reden van de pijn was. Vooral omdat ik aangaf dat Merel al langere tijd over buikpijn klaagt dacht hij dat het toch het probleem was. Dus eruit die blinde darm. Het was eind van de ochtend en de ingreep ging hij plannen tussen 17 en 18 uur...maar echt zeker wist hij het niet, het kon ook wat later worden. Iig voor 00.00 uur vanavond zei hij met een lachje.....

Ik vroeg of Merel iets van water of eten mocht maar nee, ze had een infuus. Merel was razend, ze had ondertussen 24 uur niets gehad en was echt behoorlijk ontstemd... Ook veel pijn en dat maakt alles er niet leuker op. De dag wat doorgebracht met kleuren, tv en beetje kletsen. Merel werd steeds beroerder en pijn en ellendig en was een ziek vogeltje... Aan het eind van de dag kwam de rest van de familie. Met een geleende auto van Lasse (waarvoor dank) naar het ziekenhuis. Terug zou oma dan in onze auto terugrijden achter Rob aan en dan over in onze auto zodat Rob ook een auto had.  Het is echt plannen en nadenken. Toch besloten dat ik zou blijven dus omdat Rob nu net even werk heeft. Al met al is dat ook super belangrijk. Maar ze bleven een tijd en was gepland dat Rob meekon naar de operatiekamer om Merel weg te brengen. Dit was ook even fijn voor mij om dat dan niet te hoeven doen. Geen prettig klusje.

Maar zoals te raden valt was er om 19.00 nog geen bericht van de operatiekamer en zaten we nog steeds te wachten. Ole werd het wachten zat en oma kan niet goed in het donker rijden dus helaas moesten ze toen echt gaan. Ik voelde me echt klote om achter te blijven had even steun nodig en dan wil je toch even er samen zijn. Maar helaas tanden op elkaar en afscheid. Ook rot voor de rest om weg te gaan. En toen weer wachten......Om 20 uur mocht ze dan eindelijk gebracht worden. Het hele proces gaat hier hetzelfde en ik werd lief terug begeleid naar de wachtruimte met merels knuffelaap in mijn handen en daar zat ik dan.

In mijn eentje in een Zweeds ziekenhuis te wachten op wat er komen ging. Ik heb even gejankt en ben toen teruggegaan naar de afdeling. Daar even zitten sms-en en kopje thee gedronken en toen weer terug. En wachten.........Om 21.30 kwam de chirurg vertellen dat het goed was gegaan. Geen kijkoperatie maar een sneetje en de blindedarm was idd ontstoken. Toen wachten op Merel die naar de uitslaapkamer werd gebracht. Toen alle controles en dat duurde dus nog ruim 2 uur totdat ze genoeg wakker was enz om haar terug te brengen naar de afdeling. Het was 00.30 uur. Met Merel ging het wel. Ze was erg ziek geweest van de morfine en ze had veel pijn. Zooo zielig maar ze was dapper. Om 1.00 uur ben ik echt in slaap gestort en we hebben gelukkig goed geslapen. De volgende dag was ze niks. Veel pijn in haar wond en nog heel moe. Ze sliep veel maar heeft ook heerlijk gegeten na 40 uur niets te hebben gehad!!!!

Om een uur of half 3 hoorden we dat ze naar huis mocht... Om een uur of 15.45 stonden Rob en Eva voor om ons op te halen. Onderweg naar een enorme snoepzaak langs de weg(zoals beloofd) en toen door. Merel werd bij thuiskomst verwelkomd met vlaggetjes en tekeningen van Ole en Oma en is toen in slaap gestort.

Ik had het persoonlijk even helemaal gehad! Heb een enorme huilbui gehad en zag het totaal even niet meer zitten. Ik dach gewoon dat we voorlopig alles wel even gehad hadden maar nee hoor!!!

Op tijd naar bed gegaan na een paar stevige glazen wijn en vandaag ziet alles er wat zonniger uit. Het is mooi weer en we bekijken alles per dag!

Merel gaat goed, loopt weer wat rond en zal snel opknappen.

Bedankt voor alle lieve berichtjes via mail en telefoon!