Column

Toen ik van de week naar mijn werk reed heb ik lekker nagedacht. Ik rij naar mijn werk of de school van de meiden over een weggetje waarbij je bossen in vele soorten passeert. lage bomen, hele dikke oude bossen en natuurlijk een paar keer uitzicht over prachtige meren. Een paar dorpjes met mooie zweedse huizen, grote schuren en boerderijen. De herfst maakt alle kleuren nog net even mooier. Alhoewel ik de meeste eigenschappen van de herfst minder waardeer, ik denk aan regen en wind vind ik de kleuren het mooiste wat er is. Waar alles nog maar een paar weken geleden vele tinten groen was heeft het nu plaats gemaakt voor oranje, geel, groen, rood en bruin! En zo kijkend naar al dat moois voel ik me trots. Trots dat wij hier (bijna) legaal wonen. Deel uitmaken van deze omgeving. De kans krijgen het grootste avontuur van ons leven te doorstaan! Maar ik bedacht me ook dat mijn gedachten en gevoelens zo vreselijk door elkaar lopen en soms zo haaks op elkaar staan. Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat je eigen geluk valt of staat met het geluk van de kinderen. Ik kan bv heel blij zijn met de hele beslissing maar dan thuiskomen daar een ongelukkig kind treffen en direct enorm spijt hebben van de beslissing die we gemaakt hebben. Ik voel me dan vaak echt moe moe en nog eens moe. En dan vooral op emotioneel gebied. Het is een zware taak de hoofdrol te moeten hebben in deze film. Zo voel ik ons leven ook af en toe. Het lijkt wel een film. waarin wij als gezin hebben toegestemd in de hoofdrol. Aangenomen na de auditie en het nu maar even moeten doen. Iedereen kijkt toe en leest mee vanuit zijn of haar luie stoel met cola en popcorn. Maar als je het moet doen heeft het wel behoorlijk wat voeten in aarde. Tsja, zelf bedacht toch, eigen schuld dikke bult. Dat besef ik ook absoluut. Het is dus aan de ene kant een enorme eer de rol te hebben maar aan de andere kant ben ik af en toe even op zoek naar een stand-in die het even over kan nemen! Het is te merken aan alle reakties op de site of gewoon aan ons persoonlijk via kaartjes, mail enz dat er best gegadigden voor zijn! dat is wat je zo vaak hoort, knap hoor, dapper jullie doen het mooi maar even. Nou, laat dat even maar rustig weg. Ook vraag ik mij af of er iemand is die vanuit de luie stoel misschien heel even op snel doorspoelen kan drukken. Doe eerst maar even een paar maandjes en zet hem dan heel even op pauze...gewoon voor onze rust en dan gaan we weer uitgerust verder met onze grote avontuur! Bedankt alvast!