"gewoon leven"

Gewoon leven....vond ik eigenlijk wel eens een mooie titel om een blog te beginnen. Kan wel weer zoiets zeggen als "veel te lang geleden" maar dat is ook zo afgezaagd. Maar het is wel zo dat het weer lang geleden is dat ik op de blog heb gekeken en iets heb geschreven. De reden zal misschien zijn dat we langzaam op weg gaan naar een "gewoon leven". En dat heb ik van deze hele onderneming wel geleerd ...er is niets zo goed als een gewoon leven. Er is niets waar wij meer naar verlangen dan huisje boompje beestje werkje en misschien zelfs een beetje sleur....

Het lijkt er dus heel langzaam naar toe te gaan. Het huis in HHW is opgeleverd. Ons kennende nog niet zonder staartje. De mensen die ons huis gekocht hebben....hadden zullen we maar zeggen een zeer goede aankoopmakelaar...Er was van alles mis in het huis. 3 knoppen van de verwarming waren stuk....je moet een beetje hard duwen als je de verwarming open en dicht draait...de badkraan was lam....en de stop van het bad ging niet vanzelf open en dicht...

verder startte de ketel niet op en deed de vaatwasser het niet. Dat laatste was redelijk en hebben we laten maken. De ketel starte niet op omdat de gaskraan dichtzat...ok rob was iets te ijverig voordat we weggingen ivm veiligheid... Maar je koopt een huis van 40 jaar oud en dan wil je de verwarming tip top in orde... de stop van het bad lekt niet maar gaat niet meer met de draaiknop...

Zeg nou zelf ...daar hadden wij dus werkelijk niet aan gedacht en ons al helemaal niet om bekommerd. Maar onze 2 kopers...beiden politieagent....Dus ik dacht idd "kun je geen boeven gaan vangen ofzo?" vonden dit dus erg belangrijk... Dus wij vanuit hier alles geregeld. Gelukkig met enorme steun van Milja die haar "mannetjes"aan het werk heeft gezet!

Krijg je ook nog zo'n mailtje "wat is het wachtwoord van de afstandsbediening v d dakramen? " Waarop wij het liefst hadden geantwoord "zoek het uit inspector morse...." Nou, ja een hoop frustratie en stress dus weer en dat allemaal op de dag dat we precies 2 uur blij konden zijn met het goede nieuws dat Rob aan de slag kan bij de plaatselijke bierbrouwerij...Heeft een aantal gesprekken gehad en is in eerste instantie voor 2 maanden aangenomen. Ze hebben een grote taphal erbij gebouwd dus als hij bevalt heeft hij grote kans te mogen blijven. Dit is natuurlijk supergoed nieuws. Hij begint 17 juni... We werken dus allebei de hele vakantie en rob zelfs in ploegendienst. Ik werk gewoon doordeweeks en overdag dus de rollen zijn omgekeerd. In deze vakantie hoeven we verder alleen nog maar even te verhuizen!

Op 20 juni krijgen we waarschijnlijk de sleutel, wat 2 weken eerder is dan verwacht. Het is fijn maar er zal nog een stressvolle periode komen. Maar dat heb je allemaal zelf in de hand en kun je zelf sturen. We zijn zo ontzettend moe van alles wat je niet in de hand hebt en dan vooral het afhankelijk zijn van anderen en het woord wat ik helemaal niet meer kan horen is "afwachten..."

Het is zelfs zo erg met het niet meer afhankelijk willen zijn dat ik nog maar erg weinig paardrij. Dan moet je bellen, vragen, voel je je op visite en ben je afhankelijk. Dat geeft zoveel stress in mijn lijf dat ik net zo lief een eindje wandel door het bos.  Zomaar een voorbeeldje van hoe zoveel afhankelijkheid doorwerkt in je leven. Verder leid ik nog steeds aan een ernstige vorm van fatalistisch denken...heeft de huisarts een keer zo mooi omschreven. Dat er zoveel tegenzit dat je op een gegeven moment altijd van het negatieve uitgaat. Maar we hebben iets om naar uit te kijken en kunnen gaan bouwen aan de toekomst. Letterlijk en figuurlijk. In het huis gaan we de hele bovenverdieping gelijk leeghalen en komt er een compleet nieuwe indeling wat slaapkamers betreft. Dat is voorlopig ook het enige wat er gebeuren gaat. Het is van levensbelang dat iedereen een eigen slaapkamer heeft!

Daarna zien we langzaam wel verder wat we gaan doen. De zaadjes voor onze kas staan hier te kiemen en we hopen snel wat van onze eigen kweek te kunnen eten. Op Ole's nieuwe school hebben we binnenkort een kennismakingsgesprek en Merel mag terug naar de Astrid Lindgrenschool in Vimmerby. Eigenlijk had ze nog 2 jaar hier gekund maar ze wil heel graag naar die school omdat ze daar veel kinderen uit klas 4 al kent. Met Merel gaat het goed, ze heeft veel aktiviteiten en ontwikkeld zich supersnel tot een zweedse meid. Ook Ole gaat prima, nog steeds verbazingwekkend hoe hij zich red. En met Eva gaat het goed. School gaat prima en ze is het mellanstadium aan het afronden. Volgend jaar dan echt naar het högstadium. Ze heeft er zin in maar ziet in dat het goed is geweest dat ze lekker klas 6 heeft gedaan. Ze heeft leuke vriendinnen en doet het prima wat zweeds betreft. Voor haar blijft het natuurlijk moeilijker dan voor de rest van de kids maar haar resultaten op de national prov, soort cito waren voor de tijd dat ze hier is enorm goed!

En dan ons weekje Nederland. De eerste keer terug naar ons vaderlandje... Ik had echt de zenuwen. En dan natuurlijk vooral voor de kids. We waren voorbereid op een drama bij terugkomst en een enorme terugval maar het is echt meegevallen. Ze hebben een fijne week gehad. Eva heeft genoten van haar vriendinnen. Ze heeft voornamelijk met Merel (haar vriendin dus niet zusje) opgetrokken. Ze hebben liters energiedrank gedronken en weinig geslapen. Merel veel met haar vriendinnen en veel door middenwaard geslenterd. Het was enig om de koninginnendag mee te maken. Rob en ik hebben ons ook prima vermaakt. Hadden een overvol programma. Gelukkig verbleven we bij oma die ons van alles voorzag wat nodig was. Het was een heerlijke week. Maar het voelt heel gek. Het voelt heel gewoon om in heerhugowaard te zijn en dan lijkt je leven in Zweden wel even niet aanwezig. Je staat zeg maar met je ene been daar en met je andere been hier. Het is moeilijk te omschrijven. Maar spijt heb ik niet gevoelt. Het programma was hier en daar te druk en je gaat dus eigenlijk doodvermoeid en sufgelult terug naar ...tjsa...huis...want zo voelde het thuiskomen hier ook weer. maar het voelde ook daar weer als thuiskomen.... kortom we zijn ontheemd...en je weet niet meer waar je nu bijhoort...heel raar maar gelijk ook spannend en een stoer gevoel dat we het gefikst hebben!  De drukte die over ons heenkwam was inderdaad enorm. Ik was even op de fiets naar middenwaard en het overviel me compleet. Het is waar...er zijn enorm veel auto's stoplichten mensen fietsen en dus enorm veel prikkels....Het auto rijden een wereld van verschil...

Maar wat heb ik lekker bijgepraat met veel mensen. Heerlijk de warmte even te voelen van mensen die je al zolang kent en om iedereen die zo heeft meegeleeft op afstand nu even heerlijk te kunnen omhelzen...

We gaan er absoluut een terugkerend jaarlijks uitje van maken zo rond koninginnendag!

Nou, ondertussen alweer een heel verhaal op papier gekladderd. Het is hier half 5 en zit in het zonnetje in de serre. Het weer is hier prima hoor, dat is nu een verschil met Nederland begrijp ik af en toe. Eva is vanmorgen om 7 uur vertrokken met een klassenreis naar Götenborg. Daar is een enorm pretpark. Maar de afstanden zijn hier wat langer..is ongeveer 3,5 uur rijden en dus moeten we haar om 2!!!! uur vannacht ophalen.....(nou ja...we...ik heb gebracht....)

O wat ik nog vergeet, we hebben gezinsuitbreiding. We hebben 4 kuikens.... ze zijn 2 weken oud.. en zo schattig.. Maar de vraag is of het geen 4 haantjes zijn... we wachten in spanning af. want het is de eerste tijd niet te zien... En vier haantje kunnen we niet houden ...maar dat is van later zorg... Dan gaan er een paar op vakantie naar Vriezeveen....zoals onze buurman Joop op de Carneool dan zo leuk zegt....

Allemaal prettig weekend oftewel trevlig helg!